یک روز پس از تصویب قطعنامه سازمان ملل برای محکوم کردن احکام اعدام و نقض فاحش حقوق بشر در ایران، شش زندانی در زندان قزل‌حصار کرج با اتهامات مرتبط با مواد مخدر، قتل و افساد فی الارض، اعدام شدند.
مولوی عبدالحمید اسماعیل‌زهی، امام جمعه اهل سنت زاهدان، در واکنش به افزایش اعدام‌ها در ایران از جمله اعدام شهروندان بلوچ و کُرد، در شبکه ایکس نوشت: «با وجود درخواست‌ها برای توقف مجازات اعدام، اجرای آن سرعت گرفته و شهروندان بلوچ و کرد از دادرسی عادلانه محروم مانده‌اند.»
به گزارش سایت حقوق بشری هرانا، چهارشنبه ۲۸ آذر، علی یوسفی، مجید جمشیدی، عبدلباری پکوهی (تبعه کشور افغانستان) و سهراب احمدی‌پور، با اتهامات مواد مخدر اعدام شدند. فرزاد نوروزی نیز به اتهام قتل اعدام شد.
فردی به نام راستگویی کندلج نیز به اتهام «افساد فی الارض» اعدام شده و خبرگزاری میزان، رسانه وابسته به قوه قضاییه، نوشته است که او «با استفاده از ابزار درفش، ۵۹ زن و دختر را در تهران مجروح کرده» بود.
این اعدام‌ها در حالی انجام شدند که مجمع عمومی سازمان ملل، سه‌شنبه ۲۷ آذر قطعنامه محکومیت نقض حقوق بشر در ایران را با ۸۰ رای موافق، ۲۷رای مخالف و ۶۸ رای ممتنع تصویب کرد.
پیش‌نویس این قطعنامه که از سوی کانادا و با حمایت سایر کشورها تهیه شد، اواخر آبان ماه امسال در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل تصویب شده بود.
افزایش اجرای حکم اعدام به ویژه اعدام زندانیان سیاسی، اعمال مجازات اعدام علیه افراد زیر سن قانونی، دستگیری‌های خودسرانه، شکنجه، سرکوب تظاهرات مسالمت‌آمیز و تبعیض شدید علیه زنان، بخش‌هایی از این قطعنامه هستند.
در این قطعنامه، فشار فزاینده علیه اقلیت‌های مذهبی از جمله اعضای جامعه بهائی و اخذ اعترافات اجباری، محکوم شده است.
گزارش‌های منابع حقوق بشری نشان می‌دهند از چهارشنبه ۲۱ آذر تا یک‌شنبه ۲۵ آذر، دست‌کم ۳۴ زندانی در زندان‌های ایران اعدام شدند.
در روزهای گذشته، نگرانی‌هایی درباره احتمال اعدام تعدادی از زندانیان سیاسی ابراز شده است. از جمله، بیش از هزار فعال مدنی، صنفی و کارگری داخل و خارج ایران، با امضای فراخوانی فوری، خواهان توقف اجرای حکم اعدام سامان محمدی خیاره و محمدامین مهدوی شایسته شده‌اند.
حدود ۴۰۰ نفر از فعالان مدنی در ایران نیز با امضای نامه‌ای خواهان لغو فوری حکم اعدام پخشان عزیزی، مددکار اجتماعی و زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین شدند.
در همین حال رزگار بیگ‌زاده بابامیری، زندانی سیاسی کُرد که به دلیل حضور در اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» در شهر بوکان و تهیه دارو و امکانات درمان برای مجروحان سرکوب اعتراضات پردامنه در این شهر، ۲۸ فروردین ۱۴۰۲ بازداشت شد، با اتهام‌هایی مواجه شده که می‌تواند منجر به صدور حکم اعدام برای او شود.