تنبیه بدنی در مدارس مختص به دهه‌های قبلی نیست و همین حالا هم مواردی در مدارس ایران گزارش می‌شود.
روزنامه هم‌میهن در گزارشی با عنوان «روایت تأدیب» به بازخوانی روایت‌هایی از تنبیه بدنی دانش‌آموزان در مدارس ایران پرداخته است. هم‌میهن در این گزارش که روز پنجشنبه ۲۷ اردیبهشت منتشر شده، با بیان روایت‌های از دانش‌آموزانی که تجربه تنبیه در مدارس را داشته‌اند، تاکید کرده پسران اغلب از تنبیه‌های بدنی و دختران از تحقیر و توهین و تهدید به اخراج خود نوشته‌اند.
سوزاندن دست، خشونت کلامی، سیلی، خط‌کش و خودکار گذاشتن لای انگشتان و ضرب‌وشتم با وسایلی چون گوشه کتاب، شیلنگ پر از میخ، خط‌کش، شیلنگ آب، کابل برق، نمونه‌هایی از شیوه‌های تنبیه دانش‌آموزان به دست معلمان و مسوولان مدرسه است که در روایت‌های منتشر شده در این گزارش آمده است.
به نوشته هم‌میهن، اغلب این افراد متولدان دهه‌های ۶۰ و ۷۰ هستند که پس از اعلام شکایت آموزش و پرورش از «سریال افعی تهران» با عنوان «توهین به جایگاه معلم» در شبکه‌های اجتماعی تجربه خود را از تنبیه بدنی در مدارس روایت کردند.
ایران‌اینترنشنال روز شنبه ۱۵ اردیبهشت امسال از مخاطبان خود این سوال را پرسید که «تجربه و روایتشان از بازرسی وسایل دانش‌آموزان و برخوردهای خشن مسوولان مدرسه با نوجوانان چیست؟»
مخاطبان ایران‌اینترنشنال در پاسخ‌های خود از رفتار غیرقانونی و خشن مسوولان مدرسه با نوجوانان خبر دادند.
روزنامه هم‌میهن، در شماره روز ۱۳ اردیبهشت خود هم در گزارشی از تکرار سخت‌گیری‌های دهه ۶۰ در مدارس و برخوردهای خشن و توهین‌آمیز با دانش‌آموزان خبر داد.
در آن گزارش به نقل از جامعه‌شناسان آمده بود که این مساله از تغییر هنجارهای نوجوانانی نشات می‌گیرند که با ساختار سیاسی، مذهبی و اعتقادی حکومت در تضادند.
آمار بالای گزارش‌های تنبیه دانش‌آموزان
فائزه رضازاده، وکیل دادگستری و مسوول حقوقی انجمن حمایت از حقوق کودکان، روز ۲۷ اردیبهشت در گفت‌وگو با هم‌میهن گفته قبل از تعطیلات نوروز، دو مورد کودک‌آزاری در مدارس رسانه‌ای شد که یک مورد مشت خوردن یک دانش‌آموز در منطقه ۱۳ تهران و دیگری آزار روانی دانش‌آموز کلاس اول در ورامین بود.
رضازاده با بیان اینکه کودک اهل ورامین تحت تاثیر شوک ناشی از تهدید به اخراج به کما رفته، گفت: «خانواده تا جایی با ما همراهی کرد اما جلوتر نیامد و نگران حضور فرزندش در مدرسه و ادامه تحصیلش بود.»
به گفته رضازاده، مسوولان مدرسه نگذاشتند پیگیری‌های قضایی به نتیجه برسد و فشار زیادی به خانواده‌ها وارد کردند.
مسوول حقوقی انجمن حمایت از حقوق کودکان با اشاره به اینکه در برخی دوره‌ها موارد تنبیه در مدارس بیشتر می‌شود، گفته در پاییز و زمستان ۱۴۰۱ آمار گزارش‌ها بالا بود و تعداد زیادی از خانواده‌ها تماس گرفته و گزارش آزار در مدرسه دادند.
او تاکید کرده در آن دوره دانش‌آموزان، درگیر فضای اجتماعی جامعه شده بودند و مدام از سوی مسوولان مدرسه تهدید می‌شدند.
دختران دانش‌آموز در ایران طی چهار دهه گذشته با تهدیدها و مشکلات فراوانی مواجه بوده‌اند که یکی از نگران‌کننده‌ترین آن‌ها، حملات شیمایی به مدارس بود که از آذر سال ۱۴۰۱ در شهر مذهبی قم آغاز شد و تا حدود یک سال بعد در تمامی ایران ادامه داشت.
علت اصلی این اتفاقات هیچ‌گاه مشخص نشد و مقام‌های جمهوری اسلامی پاسخی درباره آن ندادند، اما گروه هدف این مسموم‌سازی‌ها دختران دانش‌آموز بودند.
برخی آن را «مسمومیت عمدی» برای خانه‌نشین کردن دختران و انتقام‌جویی از کودکان فعال در جریان خیزش انقلابی دانستند.
قانون حمایت از کودکان و نوجوانان
مسوول حقوقی انجمن حمایت از حقوق کودکان با اشاره به اینکه در قانون حمایت از کودکان و نوجوانان یکی از وظایف آموزش و پرورش، آموزش حقوق کودکان به پرسنل از جمله معلمان و ناظمان است، گفت: «آن‌چه شاهدیم پنهان‌کاری است و حتی اجازه ورود سازمان‌های مردم‌نهاد و پیگیری مدعی‌العموم را هم نمی‌دهند. این پرونده‌ها به صورت محرمانه است و اگر هم از سوی سازمان‌های مردم‌نهاد رسانه‌ای شود می‌گویند سیاه‌نمایی شده.»
به گفته رضازاده، این انجمن براساس وظایفش، به دنبال برگزاری کارگاه‌های رایگان آموزش حقوق کودک در مدارس بود، اما آموزش و پرورش به آن‌ها راه نداده و رایزنی‌هایشان به نتیجه نرسیده است.
این وکیل دادگستری معتقد است عزم جدی برای مواجهه و مبارزه با تنبیه بدنی در مدارس وجود ندارد.
امیرحسین جلالی، روانپزشک اجتماعی هم شکایت آموزش‌وپرورش از سریال «افعی تهران» با عنوان توهین به معلمان را نشان‌دهنده واکنش دفاعی این وزارتخانه دانسته و از مسوولان آموزش و پروش پرسیده «چرا تصور می‌کنید وقتی یک معلم زیر سوال رفته، تمام معلمان زیر سوال رفته‌اند؟»
او با اشاره به روایت‌های منتشر شده از تنبیه بدنی در مدرسته به هم‌میهن گفته اگر توئیتر فارسی (شبکه اجتماعی ایکس) را بعد از این ماجرا بررسی کنید احساس می‌کنید که مدارس ایران در دهه ۶۰ یک شکنجه‌گاه بوده است.
محمدرضا نیک‌نژاد، کارشناس آموزشی با اشاره کم شدن آمار خشونت‌ها در مدارش نسبت به دهه‌های ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ و وجود ۱۱۵ هزار مدرسه، ۱۶ میلیون دانش‌آموز و یک میلیون معلم در کشور به هم‌میهن گفته ما در سطح نگران‌کننده‌ای قرار داریم اما روند رو به بهبود است.
تنبیه بدنی دانش‌آموزان در مدارس ایران موضوعی با سابقه طولانی است و در سال‌های گذشته گزارش‌های بسیاری در این باره منتشر شده است.
بر اساس ماده ۷۷ آیین‌نامه انضباطی مدارس، اعمال هر گونه تنبیه همچون اهانت، تنبیه بدنی و تعیین تکالیف درسی به منظور تنبیه ممنوع است.