پس از هشدار وزارت خارجه فرانسه؛ کوین یامگا، انزونزی و پاتریس کارترون ایران را ترک می‌کنند؟
سخنگوی وزارت خارجه فرانسه به شهروندان خود هشدار داده که از سفر به ایران خودداری کنند: «امروز هیچ تبعه و گردشگر فرانسوی در ایران امن نیست.» این هشدار شامل حال بازیکنان فرانسوی شاغل در ایران هم می‌شود: کوین یامگا بازیکن نساجی، استیون انزونزی و پاتریس کارترون بازیکن و سرمربی سپاهان.
رسانه‌های فرانسوی پس از اعلام آزادی اولیویه گروندو، پس از ۹۰۰ روز بازداشت در ایران، به نقل از کریستف لمواین، سخنگوی وزارت امور خارجه فرانسه، نوشتند که او از شهروندان فرانسوی خواسته تا از سفر به ایران خودداری کنند و تاکید کرده که آنها در معرض خطر فوری بازداشت بدون دلیل هستند.
به نوشته پاریزین، لمواین گفته: «هیچ شهروند یا گردشگر فرانسوی امروز در ایران در امنیت نیست. آنها بدون انگیزه یا تنها به این انگیزه که شهروندان فرانسوی یا اروپایی هستند، در خطر فوری دستگیری و بازداشت هستند.»
سوابق قبلی نشان می‌دهد که ورزشکاران خارجی، پس از شروع و یا افزایش تنش‌ها و همچنین احتمال جنگ، ایران را ترک کرده‌اند و حتی میزبانی از ایران گرفته شده است.
در اوج اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ و خیزش انقلابی مردم ایران، یورگن لوکادیا مهاجم هلندی پرسپولیس، پس از هشدار وزارت خارجه هلند ایران را ترک کرد و در صفحه اینستاگرامش نوشت: «آنها در آنجا مردم را علنا اعدام می‌کنند. ما باید فوتبال بازی می‌کردیم درحالی که دیگر فوتبالیست‌ها اعدام می‌شدند.»
همچنین در پی حمله موشکی جمهوری اسلامی به اسرائیل در فروردین ۱۴۰۳ و هشدار سفارت اسپانیا به اتباع این کشور در ایران، پاکو خمز، سرمربی اسپانیایی تراکتور تبریز و دستیارانش ناگهان قراردادشان را با این تیم فسخ و ایران را ترک کردند.
علاوه بر این، حمله موشکی سپاه پاسداران به اسرائیل، چندماه میزبانی را از ایران گرفت و به دلیل ناامنی پروازها و احتمال جنگ، مهمترین و تاثیرگذارترین بازی‌های بین‌المللی تیم ملی فوتبال و باشگاه‌های ایرانی در لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان، در کشورهای دیگری برگزار شد. این درحالی است که تیم ملی دیروز نخستین بازی خود در ایران را پس از بازگشت میزبانی، در استادیوم آزادی انجام داد.
از سوی دیگر، در جریان مذاکره استقلال و پرسپولیس با والتر ماتزاری، گفته شد یکی از شروط او برای آمدن به ایران، وجود بندی برای فسخ فوری قرارداد و دریافت همه دستمزد تا پایان قرارداد در صورت کوچکترین ناامنی، احتمال وقوع جنگ، حمله نظامی و هشدار امنیتی یک کشور اروپایی درباره سفر به ایران بوده است.