نورنیوز، وب‌سایت خبری نزدیک به شورای عالی امنیت ملی، دوشنبه ۱۲ آذر با انتشار گزارشی، نسبت به سیر صعودی نرخ سرانه دعوا و نزاع در ایران هشدار داد و نوشت استان تهران از این حیث، در صدر قرار دارد.
نورنیوز نزاع در عرصه عمومی را «شکل غلیظ شده‌ای از پرخاشگری» در مناسبات و ارتباطات انسانی، نشانه «کاهش تابآوری در میان مردم» و ناتوانی آن‌ها در کنترل خشم توصیف و تاکید کرد عوامل متعددی در شکل‌گیری این پدیده نقش دارند.
آمار سازمان پزشکی قانونی حاکی از آن است تنها در شش ماهه نخست سال جاری، ۳۲۳ هزار و ۴۳۲ نفر برای پیگیری موضوع نزاع، به این سازمان مراجعه کردند که از این تعداد، ۲۱۳ هزار و ۷۳ تن مَرد و ۱۱۰ هزار و ۳۵۹ نفر زن بودند.
این در حالی است که در سال ۱۴۰۲، شمار مراجعه‌کنندگان به پزشکی قانونی برای نزاع ۵۹۹ هزار و ۳۲۱ نفر بود. مقایسه آمار سال گذشته و شش ماهه نخست سال جاری نشان می‌دهد که می‌توان برای سال ۱۴۰۳ از حیث تعداد نزاع، سیری صعودی متصور بود.
مقصود فراستخواه، جامعه‌شناس، در خردادماه هشدار داد مردم ایران از نظر داشتن تجربه عاطفی منفی در طول شبانه‌روز، در میان ۱۰ رتبه اول جهان قرار دارند.
او افزود: «گزارش‌های زندگی روزمره هم نشان می‌دهند که مردم سر کوچک‌ترین موارد با یکدیگر دعوا می‌کنند.»
نورنیوز در ادامه گزارش خود نوشت استان تهران با ۵۶ هزار و ۶۹۵ مراجعه به پزشکی قانونی، بیشترین آمار نزاع را در سال جاری در ایران به خود اختصاص داده که در مقایسه با سال پیش از آن، ۲.۵۲ درصد افزایش داشته است.
در این فهرست، استان‌های خراسان رضوی، آذربایجان شرقی، اصفهان، آذربایجان غربی و فارس به‌ترتیب در رده‌های بعدی قرار دارند.
تقی آزاد ارمکی، جامعه‌شناس، با اشاره به آمار فزاینده نزاع در کشور گفت جامعه ایران «به سمت دوستی با خشونت می‌رود به‌گونه‌ای که خشونت را مطلوب می‌داند».
او هشدار داد: «اگر مردم نتوانند مشکلات اصلی خود را از راه‌های موجود رفع کنند، تبدیل به کپسولی از عقده و فشارها می شود و باعث خواهد شد که در خیابان یک درگیری کوچک، تبدیل به نزاع شود.»
پیش‌تر، یافته‌های یک پژوهش در ایران حاکی از آن بود که وخامت اوضاع اقتصادی به افزایش آمار نزاع‌های جمعی در استان‌های مختلف کشور منجر شده است.
نتایج این تحقیق در مقاله‌ای با عنوان «رابطه شاخص‌های کلان اقتصادی با نزاع جمعی» در فصل‌نامه علمی «پژوهش انحرافات و مسائل اجتماعی» منتشر شد.
در این مقاله آمده است: «با نابه‌سامانی اقتصادی (بی‌سازمانی اقتصادی) به دلیل افزایش بیکاری، تورم و شکاف طبقاتی و همچنین کاهش تابآوری اجتماعی، بی‌ثباتی ذهنی، احساس کم‌یابی منابع (بحران تولید، توزیع و مصرف) و احساس بی‌هنجاری اقتصادی، رفتارهای اجتماعی مردم، رادیکالی، خشن‌تر و پرخاشگرتر شده است.»