کارگران شرکت پست در ایران با ۱۲ ساعت کار روزانه، ماهانه کمتر از ۱۰ میلیون تومان و زیر حداقل دستمزد قانونی، حقوق می‌گیرند.
خبرگزاری ایلنا روز پنجشنبه ۲۴ خرداد گزارش داد با خصوصی‌سازی شرکت پست، کارگرانی که یکی از دشوارترین مشاغل ممکن را در حمل و تخلیه محموله‌های پستی بر عهده دارند، از ساده‌ترین امکانات و حداقلی‌ترین مزایای مزدی محروم شده‌اند.
این گزارش سقوط کارگران پست را از «نردبان جایگاه شغلی»، نتیجه «تفکرات لیبرالی» خواند و گفت نظام خصوصی‌شده آن‌ها را به «بیگاری» کشانده است.
نمایندگان دولت و کارفرمایان در شورای عالی کار، روز ۲۹ اسفند سال گذشته بر روی افزایش ۳۵ درصدی حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۳ توافق کردند.
بر این اساس، حداقل دستمزد کارگران برای یک خانوار چهار نفره، ۱۲ میلیون و ۱۰۷ هزار تومان تعیین شد.
مجید رحمتی، رییس کمیته مزد کانون هماهنگی شوراهای کار استان تهران روز ۲۰ اسفند ۱۴۰۲ در مصاحبه با ایلنا، نرخ سبد معیشت با کالری سه هزار را برای یک خانوار چهار نفره در تهران معادل ۳۲ میلیون و ۸۵۰ هزار تومان اعلام کرده و گفته بود این نرخ را برای سطح کشور ۲۶ میلیون و ۵۵۰ هزار تومان محاسبه کرده‌اند.
مقایسه رقم تعیین شده برای دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۳ با میزان حقوق کارگران پست نشان می‌دهد که کارگران این شرکت حتی از دریافت حداقل دستمزد تعیین شده از سوی شورای عالی کار که نهادی حکومتی است، محروم‌اند.
حمید، کارگر یکی از زیر مجموعه‌های شرکت‌های خصوصی پست به ایلنا گفت شرایط کار او و همکارانش در بار کردن خودروهای حمل محموله‌های پستی «بسیار بد» است، به طوری که با ۱۲ ساعت کار بی‌وقفه، تعطیلات رسمی و جمعه‌ها هم باید سر کار باشند و تنها هر دو هفته یک روز به صورت شیفتی تعطیل می‌شوند.
او افزود این کار سخت، مشکلات جسمی بسیاری برای کارگران به همراه می‌آورد و اکثر همکارانش به کمر درد، دردهای مفاصل و استخوان، بیماری‌های قلب و عروق و گرمازدگی دچار می‌شوند.
به گفته این کارگر پست، حقوق ماهانه او و همکارانش کمتر از ۱۰ میلیون تومان و دستمزد روزانه‌شان کمی بیشتر از ۲۰۰ هزار تومان است.
ایلنا چنین شرایطی را غیر قابل باور اما حقیقی خواند و نوشت: «خصوصی‌سازی خدمات شهری، بر گرده کارگرانی استوار مانده است که حق و حقوق‌شان از سوی سودجویان به تاراج رفته و تبدیل به بردگان یک نظام کالایی شده‌اند.»
این گزارش در پایان، این نوع از فربه کردن بخش خصوصی را در دهه‌های اخیر به سود «گروهی از خواص» دانست.
در سال‌های اخیر کارگران سراسر ایران بارها در اعتراض به وضعیت معیشتی و حقوقی خود تجمع کرده‌اند اما مطالبات آنان هنوز محقق نشده است.