مبارزه زنان ایران علیه حجاب اجباری، صرفا مبارزه برای حق پوشش نیست و ستیز حکومت با زنان هم برای یک فریضه دینی نیست.
هم زنان ایران و هم رژیم جمهوری اسلامی هر دو آگاهند که مساله، شکست استبداد دینی است.
حجاب اجباری برای زنان به مثابه تسلیم شدن در مقابل سلطه‌گری و استیلای حکومتی نامشروع و برای حکومت ابزار و امکانی برای تداوم سلطه‌گری و بقای قدرت است.
دامنه و ابعاد گسترده این ستیز و رویارویی در مرزهای حقوق زنان متوقف نشده بلکه ساختار قدرت را نشانه رفته است.
بازگشت دوباره گشت‌های ارشاد، حضور نیروی انتظامی با یونیفرم و درجه‌دارانش و گارد و لباس شخصی‌ها به خیابان‌ها و شدت خشونت اعمال شده در انظار عمومی، اقدامی از سوی حکومت برای ایجاد رعب و وحشت است و به همان نسبت، مقاومت زنان و افزایش برخوردهای حکومت، نشان از قدرت و اقتدار معترضان دارد.
نافرمانی مدنی و زیر پا گذاشتن حجاب اجباری، عموم زنان ایران به ویژه نسل جدید را به میدان آورده و گرچه هزینه سنگینی را بر دوش آن‌ها گذاشته است اما مبارزه‌ای جانانه علیه حکومت را رقم زده است. مبارزه‌ای که به دلیل عدم امکان تداوم حضور طولانی‌مدت نیروهای سرکوب در خیابان‌ها و برعکس، امکان تداوم مبارزه مدنی توسط زنان، به نفع مردم پیش خواهد رفت.
نرگس محمدی که امروز (اول اردیبهشت) وارد پنجاه‌و‌سومین سال زندگی‌اش شد، ماه‌هاست ممنوع از ملاقات و تماس تلفنی است.
دهمین بار است که او تولدش را در زندان جشن می‌گیرد.
محمدی ۱۴ مهر ماه سال گذشته برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۲۳ شد.
او در سال‌های گذشته بارها با عناوین اتهامی مختلف به دلیل فعالیت‌های حقوق بشری‌اش بازداشت، محاکمه و حدود شش سال زندانی شد.
این فعال حقوق بشر آخرین بار در آبان ۱۴۰۰ بازداشت شد و از آن زمان تا کنون در پرونده‌های مختلف مجموعا به ۱۲ سال و سه ماه زندان، ۱۵۴ ضربه شلاق، چهار ماه رفتگری و نظافت خیابان‌ها، دو سال ممنوع الخروجی، دو سال منع استفاده از تلفن هوشمند، دو فقره جزای نقدی، محرومیت‌های اجتماعی و سیاسی و تبعید محکوم شده است.
یادداشت کوتاه نرگس محمدی درباره مبارزه زنان با حجاب اجباری از زندان اوین به دست ایران‌اینترنشنال رسیده است.